Interview door Margriet van Eck Poppe, 29 juni 2023

Dat Linda als trainer bij Hylas terecht kwam berust op toeval. Ze was vorig jaar op weg om als vrijwilliger voor de Voedselbank een paar uurtjes bij Albert Heijn in winkelcentrum De Mare te werken maar de grootgrutter had problemen met de distributie en de voedselbank kon daardoor op dat moment niets van ze krijgen. Ze wandelde een beetje doelloos rond in het winkelcentrum en zag dat er een straatmarkt was met een stand van Hylas. Omdat ze in het verleden haar trainersdiploma gehaald had stapte ze er impulsief op af. Op haar vraag of er wel eens trainers nodig waren bij Hylas werd enthousiast gereageerd: “Jazeker, die hebben wij hard nodig!”

Zo kwam Linda als trainster bij de woensdagochtend duingroep. Vaste trainster Lenneke ging met haar partner Floor een half jaar naar Australië en Nieuw-Zeeland en Linda nam als inval trainster de groep van Lenneke over. Paste perfect! Toeval speelt vaker een rol in haar leven. Dat ze een aantal jaren gelden de ALO opleiding tot trainer ging volgen was ook toeval. Ze deed bij een sportclub in Alkmaar aan hardlopen, in de duinen, totdat de trainer van die groep een ongeluk kreeg en zeer lange tijd niet kon werken. Ze volgde de vierweekse ALO training en nam de loopgroep over.

Linda kijkt terug: “Ik was als kind niet goed in gym. In het wandrek klimmen vond ik doodeng en bij het kastspringen dacht ik alleen maar dat mijn tenen erachter zouden blijven haken en dat ik zou vallen. Ik had dus nét aan zesjes voor gym. Ik kon goed leren en had achten en negens voor alle andere vakken, maar aan gymnastiek heb ik wel een trauma overgehouden vanwege die zesjes. Ik had echt het gevoel dat ik wel sportief was maar dat bij gymnastiek het verkeerde van me werd gevraagd. Toen ik later Engels ging studeren in Amsterdam kon ik als student voor een prikkie sporten en dat heb ik ook gedaan: schermen, squashen, badminton, ballet, schaatsen, roeien, conditietrainen. Ik dacht: ik zal ze eens gaan bewijzen dat ik het wel kan! Ik kreeg er echt lol in, het kwam uit mezelf, er was geen gymleraar meer in beeld. En ik kreeg vanuit mijn omgeving te horen dat ik zo sportief was, dat stimuleerde me enorm.”

Voor de studie ging Linda een jaar naar Engeland en daar kreeg ze een Duitse vriend die haar aan het hardlopen heeft gebracht. "Eerst zei ik: hardlopen, dát kan ik niet! Maar hij heeft me uitgelegd dat het bij hardlopen niet gaat om heel hard lopen. Je moet nog kunnen praten, dan doe je het goed en hou je het lang vol. Drie stappen inademen en drie stappen uitademen. Tien minuten per dag is genoeg om je conditie op peil te houden. Dat lukte me wel.”

“Terug in Nederland ben ik gaan roeien bij studentenvereniging Skoll in de 8 en daar hoorde natuurlijk conditietraining bij met hardlopen.” Na de studie gaat Linda als stewardess bij de KLM werken. Ze vliegt de hele wereld over en dan is sporten een beetje lastig door alle onregelmatigheid en de tijdsverschillen. “Roeien ging toen niet meer. Ik kon er niet altijd zijn en dat maakte een teamsport onmogelijk. Ballet kon ik nog wel bijhouden. Ik heb in die tijd een IJslands paardje gekocht, die zijn onderhoudsarm. En een paard heeft geen agenda dus paardrijden ging prima, heerlijk in de vrije natuur. De sportschool kon ik ook goed combineren met mijn werk want sportscholen heb je overal. Waar ik al niet gesport heb! In Rio, Singapore, Buenos Aires, Caracas, India. O ja, ik ging ook hardlopen in Chicago langs Lake Michigan als mijn vliegroute me daar bracht. Als je zoals ik altijd intensief hebt gesport kan je niet zomaar stoppen.”

Ik zeg: "Je bent wel fanatiek, in het sporten.” Dat zet Linda meteen recht: “Nee, ik ben niet eens zo fanatiek maar ik ben van mening dat ik heel gelukkig mag zijn dat ik gezond geboren ben en daarom voel ik het als een plicht om dat lijf dat ik gekregen heb in goede conditie te houden. Ik ben me er heel erg bewust van dat het ook anders kan zijn, mensen die niet het geluk hebben van een goed lijf. Vroeger deden mensen veel meer lichamelijk werk dan nu. Boeren op het land, vrouwen in hun huis en omgeving. Een lichaam is niet gemaakt om stil te zitten, al is dat bij veel van het hedendaagse werk wel de houding. Veel mensen zitten de hele dag. Je moet daarom naast je werk veel bewegen, daarmee hou je je lijf in vorm. En je geest ook, je maakt door sporten endorfine aan, het gelukshormoon dat je een goed gevoel geeft.”

Linda heeft dit jaar voor het eerst meegedaan aan de Bevrijdingsloop waarbij een groep lopers in estafettevorm een afstand van 185 kilometer aflegt, van Wageningen waar het bevrijdingsvuur wordt uitgedeeld, naar Alkmaar. Het grootste stuk van de route wordt ‘s nachts gelopen. “Ik dacht bij mezelf: kijk nou, dat meisje dat op de middelbare school, een zesje voor gym had gaat deze prestatie leveren."

“Dat ik een groep van 24 mensen ging trainen bij Hylas vond ik ook geweldig. Mijn Duitse studievriend die mij aan het hardlopen heeft gebracht liep een paar keer in mijn trainingsgroep mee, onder mijn leiding. De cirkel is rond! Ik ben blij dat ik al die uitdagingen ben aangegaan. Het invallen bij Hylas zit er nu op, ik heb een heel fijn afscheid gehad van de woensdagochtend groep en ik ga weer lekker lopen met mijn Schoorlse loopgroep. Want stilzitten dat is niks voor mij.”