door Margriet van Eck Poppe

Als ik Irmgard vraag wat hardlopen voor haar betekent in haar leven aarzelt ze geen seconde.
 “Nou, toen ik begon woog ik 120 kilo. En nu zijn daar 50 vanaf! Ik begon met hardlopen zo’n drie-en-een-half jaar geleden door een buurvrouw die heel enthousiast was over Start2Run. Ik had zo mijn bedenkingen want ik was erg zwaar en ik dacht, tja, is dat wat wel wat voor mij? Maar toch ben ik gestart en ik merkte dat ik tijdens het hardlopen met mijn gedachten alleen maar bij het hardlopen was. Ik had toen een erg stressvolle baan, dus dit was voor mij echt ontspannend. Als ik naar de baan geweest was voor een training voelde ik me daarna altijd zó goed, dat maakte dat ik bleef komen. Die 50 kilo ben ik niet alleen door het hardlopen kwijtgeraakt, mijn maagverkleining is oorzaak nummer één. Maar zonder hardlopen was ik daar nooit aan begonnen, ik wilde beter omgaan met mijn lijf en dat inzicht kwam door het hardlopen. In het begin, toen ik dus zo zwaar was, kostte het me echt moeite om heen te gaan en was het hardlopen ook een worsteling met mijn lijf en met mezelf. En soms kreeg ik opmerkingen van trainers die niet zo bedoeld waren maar bij mij toch wel hard binnen kwamen. Dat zette me aan het denken: dit wil ik niet, dit moet anders, als ik zo doorga word ik niet oud!

Twee jaar geleden had ik dus die maagverkleining en een tijdje daarna heb ik het lopen weer opgepakt. In het begin ging ik met lood in mijn schoenen naar de baan. Maar daar werd ik ontzettend goed opgevangen door mijn trainingsgroep, ze waren echt heel enthousiast en meelevend. Het was voor mij ook fijn dat er bij alle veranderingen in mijn leven (ik ben in die tijd van baan gewisseld en met de opleiding tot verpleegkundige gestart) nog iets stabiel gebleven was namelijk mijn trainingsgroepje. En er was een duidelijke wisselwerking tussen hardlopen en het succes van mijn maagverkleining. Doordat ik kilo's lichter werd ging het hardlopen steeds beter en dat motiveerde mij weer om door te zetten met afvallen.

Nu in de corona tijd is het wel wat lastiger om regelmatig te lopen, en ik ben ook heel druk met mijn studie en werk en gezin, maar in ieder geval één keer in de week loop ik 7 km. Ook in de duinen. Toen ik zo zwaar was werd me altijd gezegd: “dat kan jij niet, dat tempo haal jij niet”. Daardoor kregen die duinen iets magisch voor me. En nu kan ik het wel, dat voelt zo goed! Op de baan trainen op zaterdagochtend is ook fijn, alleen de loopscholing met de tripling, lage en hoge skipping kunnen me gestolen worden.

Mijn man traint drie keer in de week en mijn dochter heeft een hele tijd hardgelopen in mijn trainingsgroep dat was heel gezellig. Nu heeft ze het te druk met werk en zo. Door de corona maatregelen loop ik wel minder vaak maar zeker één keer in de week ga ik met mijn man hardlopen. Hij loopt veel sneller en ook langere afstanden dan ik maar als we samen op pad gaan dan doet hij bijvoorbeeld twee rondjes Geestmerambacht en ik doe er een. Het is wel motiverend hoor om samen met iemand te gaan hardlopen. Ik heb nog heel veel doelen in mijn hoofd die ik wil halen met hardlopen, ja, dit is echt een blijvertje. Eén van die doelen is de halve marathon van Berlijn, die wil ik volgend jaar gaan doen!”