De mensen achter Hylas 6

Interview met Rob Weijens en Erik Tol: loper en buddy van Running Blind

door Margriet van Eck Poppe

Rob is slechtziend en Erik is al twee jaar zijn buddy. Rob is geboren met een oogafwijking waardoor hij maar 15% zicht heeft. Hij ziet geen kleuren en kan slecht tegen licht, vandaar dat bij buiten meestal een zonnebril op heeft.  Toch weet hij zich goed te redden, ook zonder buddy. Dat zag ik toevallig vlak voor dit interview, tijdens mijn trainingsrondjes op de baan. Hij kwam aanracen op de fiets omdat hij te laat was, vroeg even aan iemand waar zijn trainingsgroep stond en stak toen in galop de baan en het grasveld over om zich bij hen te voegen. Trainer Hillebrand Verkroost stond hem in de verte  al lachend op te wachten. Want wie te laat komt krijgt straf van Hillebrand. Tien keer opdrukken! Maar dat bleek een peulenschil voor Rob, hij had er met gemak nog een heleboel push ups achteraan gedaan. Nog even over dat fietsen. In zijn woorden: “Ik ken de route, paaltjes en de situaties. Op de fiets kan je niet struikelen!”

 Hoe lang doet Rob al aan hardlopen? “Ik ben begonnen toen ik een jaar of 35 was, ik ben nu 52. Waarom ben ik ermee begonnen? Nou ja, je moet wel wat gaan bewegen op een zeker moment, anders blijf je niet gezond, toch? Toen ik begon bestond Running Blind nog niet. Ik liep vaak met vrienden. Maar als ik bijvoorbeeld de Dam tot Dam loop deed dan werd iedereen zo halverwege moe, ik ook, en dan stootte ik tegen mensen op en dan werden ze boos. En bij de finish was iedereen nog veel vermoeider, dan liep ik tegen nog meer mensen aan te botsen en werden nog veel meer mensen boos. Toen heb ik Running Blind gebeld, om te vragen of ze een shirtje voor me hadden. Maar dat hadden ze toen nog niet, ze waren nog maar net gestart als organisatie.  Zo’n zes jaar geleden kon ik hier in de buurt beginnen met een buddy van Running Blind. Dat scheelt enorm, als je zo’n shirtje aan hebt krijg je geen boze reacties meer maar een duimpje omhoog, en positieve opmerkingen, je oogst respect. En met een buddy heb je ook meteen een soort personal trainer! Tijdens het lopen met een buddy heb ik misschien zo’n  vier keer echt hulp nodig, als er een tunneltje komt of, als het een erg rustig loopje is, even horen waar mijn groep naartoe gaat.” Tegenwoordig loopt Rob twee keer in de week met zijn zoon. En één keer bij de Hylas Running Blind groep. Wat betekent hardlopen voor hem? “In conditie blijven maar ook lekker in je vel zitten.”

 Hoe lang doet Erik al aan hardlopen? “Al zo’n vijftig jaar. Ben begonnen zo rond mijn twaalfde en ik ben nu 61. Ik heb ook veel aan wielrennen gedaan, ook wedstijden. Maar door tijdgebrek is alleen het hardlopen gebleven.  Dat kost niet zoveel tijd en vroeger deed ik dat ’s avonds als de kinderen in bed lagen. Het kan zelfs in het donker, gewoon lampje op en gaan. Ik heb al zo’n twintig marathons gelopen. Waar ik het meest trots op ben is mijn tweede marathon. Ik had me voorgenomen om binnen de 3,5 uur te lopen in de marathon van Rome van 2010 en ik voelde me geweldig blij toen het gelukt was!”  Hij heeft nog geen marathon samen met Rob gelopen. Wat betekent hardlopen voor Erik? “Net wat Rob zegt, lekker in je vel zitten. Het is een goede uitlaatklep. Ik heb wel een periode gehad dat ik een soort verslaving aan hardlopen begon te ontwikkelen. Toen liep ik elke dag en voelde ik me rot als dat een dag niet gelukt was. Maar dat is nu voorbij hoor.“

 In 2018 liep hij de marathon van Rotterdam en passeerde een groepje lopers van Running Blind. Toen dacht hij bij zichzelf: dat is toch wel mooi, dat je anderen kan helpen om hard te lopen. En voor hemzelf waren de tijden wat minder belangrijk aan het worden. Hij nam contact op met de organisatie Running Blind en, na zijn training als buddy, is hij aan Rob gekoppeld, nu twee jaar geleden. Hij loopt ook wel eens met iemand die niets ziet, dat is wel anders dan met Rob. Dan moet je als buddy veel meer oppassen en aangeven waar je bent en wat er op de route voor je is. Dat vergt meer van een buddy. Erik: “Dan zeg je bijvoorbeeld, we lopen op het fietspad, maar dan vraagt je maatje: hoe breed is het? Dat is voor iemand die niets ziet heel belangrijk. Ik vind het heel dankbaar werk, als buddy lopen bij Running Blind. En het is een leuke groep, ook met zelfspot. Er mag gelachen worden! ”

 Rob had zich een doel gesteld: twee keer per jaar een halve marathon lopen. Dat heeft hij, door corona, nog niet kunnen waarmaken. Maar hij heeft begin maart 2020 wel de City Pier City loop in Den Haag gedaan, net voor de eerste lockdown. En ook nog een virtuele halve marathon, van IJmuiden over het strand naar Bergen aan zee, via een app. Maar de wind tegen was niet virtueel!

 Zijn er grenzen aan het sporten met een visuele handicap? “Groepssporten zijn lastig”, zegt Rob “maar er is van alles mogelijk, er zijn zelfs blinden die skiën. Richard, van onze Running Blind groep bijvoorbeeld. Die gaat met zijn broer, die skiet achter hem en geeft hem aanwijzingen. Ik zou het niet durven hoor.”

Voor wie na het lezen van dit interview interesse heeft om Running Blind buddy te worden: er is kortgeleden een handboek verschenen voor mensen die buddy willen worden. HIER is de link naar het inzage exemplaar van het handboek. Rob en Erik staan daar in, op een foto.  

 

Blog Overzicht