door Margriet van Eck Poppe

“Vroeger als student zat ik op handballen en tijdens de zomerstop ging ik hardlopen om mijn conditie op peil te houden. Op een zeker moment kreeg ik een schorsing en mocht ik een tijdje niet handballen, toen ben ik de halve marathon van Egmond gaan lopen op mijn handbalschoenen. Dat ging niet zo best, ik deed er 2 uur over en ik was er echt niet tevreden mee. Ik was toen een jaar of 33, ik had een baan en een gezin en ik studeerde één dag per week aan de TH dus dat was best druk. Hardlopen kon ik doen op momenten dat ik daar tijd voor had.

In 1986 ben ik lid geworden van Hylas, dus een jaar na de oprichting. In die tijd bestond Hylas vooral uit hardlopers maar we vonden het leuk om aan de atletiekcompetitie voor clubteams mee te gaan doen en omdat ik eerder gehandbald had werd besloten dat ik op de nummers kogelstoten en speerwerpen zou uitkomen. We hadden in die tijd een bondstrainer die onze pupillen en junioren les gaf in kogelstoten en daar heb ik me bij aangesloten om het onder de knie te krijgen, tussen de jonkies. Later kwam ik voor Hylas uit op de nummers speerwerpen en 800 meter. Helaas kreeg ik rond mijn 45ste last van mijn knieën. Ik liep toen echt helemaal krom. Uiteindelijk bleek dat reuma te zijn. De medicijnen die ik daarvoor in het begin kreeg zorgden ervoor dat ik 5 van de 7 weekdagen hartstikke ziek was. Later kreeg ik een ander medicijn, dat beviel beter en toen kon ik gelukkig weer gaan sporten. Maar ik heb nooit meer het niveau gehaald van voordat ik reuma kreeg. Ik ben nu 70 en als ik niet vaker dan drie keer per week train gaat het prima, kan ik het goed aan.”

Al dat sporten, handballen, atletiek en hardlopen, wat heeft dat Theo opgeleverd in zijn leven? Op deze vraag komt een duidelijk antwoord: “Rust! Ik had het druk met mijn gezin en een geestelijk behoorlijk inspannende baan als projectmanager op het ingenieursbureau van Hoogovens. Daarnaast heb ik ook lange tijd nog gestudeerd. Als ik dan ging hardlopen kon ik dat allemaal van me af laten glijden, dan kon ik echt ontspannen. Nog steeds hoor, al ben ik nu gepensioneerd. Ik ben soms heel ver weg in mijn gedachten terwijl ik hardloop. En na een tijdje kijk ik om mij heen en dan denk ik, verrek, ben ik hier al? Hoe ben ik hier gekomen, hoe heb ik die weg overgestoken? Ja, die rust is heerlijk. Je moet geen muziek op hebben of zo, gewoon even niks aan je hoofd.”

Een smartwatch heeft Theo wel maar hij gebruikt hem eigenlijk nauwelijks want na al die jaren hardlopen weet hij precies hoe snel hij gaat. Voor Hylas houdt hij de clubrecords bij op de website. Zijn eigen beste tijd op de marathon ( 2u 46m, Rotterdam, 1986) en op de halve marathon ( 1u 15m, Egmond, 1988) kan hij direct opnoemen. Evenals alle andere tijden die hij ooit op marathons heeft gelopen. Deze man houdt van getallen, dat is duidelijk.

Hij heeft nog een andere hobby en dat is modelbouwen. Hij heeft bijvoorbeeld een model van het station van Alkmaar gemaakt en de Accijnstoren. Na de vraag of hij daarvoor gebruik maakt van kant-en-klare bouwpakketten kijkt hij mij geschokt aan. Duidelijk een verkeerde vraag. Nee, niks kant-en-klaar, Theo maakt unieke exemplaren die hij compleet zelf ontwerpt en bouwt.

Een belangrijke vraag ben ik hem vergeten te stellen: waarom is hij voorzitter van Hylas geworden? Wat beweegt iemand om al die problemen en probleempjes van de hele club op zijn nek te nemen? Ik zal hem die vraag zeker nog eens gaan stellen maar ik denk dat ik het antwoord al weet: “Iemand moet het doen, toch?” En je doet het geweldig Theo, dat mag ook eens gezegd worden!